Deutschlands Höchster Biergarten und Der Jubileumsgrat

 

 

 

 

Inrichten van ons slaapplekje, het terras bij de kabelbaan.

Ons bivak is spartaans. Over twee terrastafels leggen we enkele banken, aan twee zijkanten zetten we nog een tafel overeind om ons te beschermen tegen de wind en eventueel tegen de regen. Op het bord dat we tussen de spleet kunnen zien staat dat we ons op de hoogste Biergarten van Duitsland bevinden.

 

achter "Auf dem Platt" gevuld met sneeuwresten worden enkele toppen van het Wettersteingebergte (Wetterwandeck-Plattenspitze-Hoher Kamm-Klein- en Hochwanner) verstopt achter een wolkenband.

Voor we in ons geïmproviseerd bivak kruipen genieten we nog een moment van onze omgeving. Gelukkig blijft het de hele nacht bij donder en bliksem. Pas tegen de ochtend drijft het onweer weg en om 05.00u verkleurt in het oosten de horizon. Een nieuwe dag breekt aan. We ruimen ons bivak op en maken ons klaar voor ons bergavontuur.

05.30 de zon duikt achter de wolken te voorschijn

aanlooproute tot de Jubileumsgraat, links komt de steig van het Höllental omhoog

 

 

start van de Jubileumgraat

Voor we vertrekken trekken we onze zitgordel aan, voor het geval we hem nodig zouden hebben en zetten de helm op. Klaar voor vertrek.

De eerste luchtige passage zou, volgens het gidsje, een testcase zijn. Als je die niet vrij kunt afklimmen kun je beter omkeren, staat er geschreven. Wij klimmen er vlot overheen. De hele route klimmen we waar mogelijk boven op de graat. Alleen als dat niet mogelijk is wijken we uit naar de wand. Nu eens aan de rechterkant dan weer aan de linkerkant.

 
 Het klimmen is een waar genoegen. De route eist volledige concentratie. Elke stap moet staan. Elke greep dient een vaste te zijn. In dit kalkmassief dien je daar uiterst zorgvuldig op te letten.

Niet voor niets staat in het gidsje dat je Trittsicher en Schwindelfrei moet zijn. Op en naast de graat klimmend gaapt een afgrond van honderden meters. Een val zou dodelijk zijn. (enkele weken nadien verongelukt een Belgische verslaggever op deze route. Hij valt naar beneden en overleeft deze val niet.)

links de Alpspitze, rechts daarvan de Hochblassen en net daarvoor de Volllkarspitze

Het klimmen wordt al snel een automatisme, routinematig concentreren we ons op de weg voor ons. Regelmatig staan we stil om de weg achter ons te bewonderen, de kleur van de rotsen, de bergen rondom.

 

Achtereenvolgens klauteren we over de Innere- de Mittlere- en Außere Höllentalspitze. 

Tot nog toe hebben we nergens het klettersteigset nodig om te zekeren. Ook de staalkabels laten we waar mogelijk met rust.

De graat stijgt en daalt, afwisselend zijn lastige en luchtige passages afgezekerd met een staalkabel of helemaal niet van een zekering voorzien Soms loop je bovenop de graat met voldoende ruimte en even later is ze nog maar twee voeten breed.

 

 

Dit is absoluut GEEN KLETTERSTEIG zo staat het ook beschreven in het gidsje.

We passeren zelfs abseilringen, waarschijnlijk nodig bij winterse omstandigheden. Als je op luchtige passages een extra touw nodig hebt om te zekeren ga je deze tocht zeker niet in een dag halen.





Het ene moment ga je balancerend over de graat de volgende passage klim je in 2e graads terrein omhoog of omlaag.


Vlak voor het bereiken van de Außere Höllentalspitze staat een bivakhut voor 12 personen, of meer als de omstandigheden dat wenselijk maken. Mooi rood met prima matrassen en (op dat moment) proper.



Bij de Höllentalhütte (zoals het bivak ook wel genoemd wordt) aangekomen maken we een langere pauze. Hier neem ik ook de tijd om de hakken van mijn dochter te verzorgen. Gisteren in de aanloop naar het Münchnerhaus heeft ze al een blaar opgelopen aan haar ene voet. Nu doen al een hele tijd beide hielen zeer. Als ze haar kousen uittrekt sieren twee grote blaren haar hielen aan beide voeten. Eerst laten we alles drogen in de zon en daarna plakken we ze af met Compeed en sporttape.

Het is fantastisch weer en het ziet er niet naar uit dat een onweer binnen afzienbare tijd zich zal ontwikkelen.
 

Hier klimmen we aan de kant van het Reintal

En hier ieen blik in het Höllental

Het is 13.00u als we het bivak verlaten, na een korte klim bereiken we de Außere Höllentalspitze (2720m). Het gidsje beschrijft het deel dat nu nog voor ons ligt als net zo pittig als we achter ons gelaten hebben. Vooral de slotpassage naar de Vollkarspitze vergt nog enige armkracht. We laten ons dus maar verrassen.

We passeren de richtingsbordjes voor de enige ontsnappingsmogelijkheid van de graat. Via deze pittige afdaling kun je naar de Knorrhut uitwijken. Bij echt noodweer een hachelijke onderneming.

Links de Alpspitze en rechts de Hochblassen

Wij nemen dit voor kennisgeving aan en vervolgen onze weg naar de Vollkarspitze. Om aan de voet van deze steile passage te komen moet je eerst stevig afklimmen tot in een smalle scharte. Hier besluiten we om toch gebruik te maken van onze klettersteigsets. Loodrecht gaat het zo'n 10 meter omhoog, daarna schuin terug naar de graat. 

De steile opstap naar de Vollkarspitze Links daarvan de toppen van de Hochblassen en links daarvan de Alpspitze

opstap naar de steile flank van de Vollkarspitze

Enkele steile meters op de Vollkarspitze

 

Eenmaal op de top van de Vollkarspitze kunnen we de rest van de Jubileumsgraat, tot de Alpspitze overzien.

Als we vanaf de Vollkarspitze de rest van de route traceren zijn we eventjes in de veronderstelling dat we deze "hindernis" (Hochblassen) ook nog moeten nemen, maar gelukkig wijkt de route naar links, de bergflank in en zo omzeilen we de Hochblassen.

 

We hadden 4 1/2 liter water bij ons maar deze voorraad is nu bijna helemaal op en het einde is nog niet in zicht. Op een warme dag als deze (±28º ) in combinatie met de inspanning die je moet leveren is 3 l per persoon niet te veel. We zullen met het resterende water spaarzaam omgaan. Als we van de Vollkarspitze afklimmen naar de Grießkarscharte is het 16.00u. De laatste cabine van de Alpspitzbahn vertrekt om 17.30u naar het dal. Of we dat gaan halen?

 

 

Op weg naar de Grießkarscharte

Het vinden van de juiste route is een kwestie van ervaring. Op sommige plekken zie je duidelijk krassporen van stijgijzers. Ook een enkel steenmannetje geeft aan dat er mensen zijn geweest. En ook sporen van een pad duiden soms op de te volgen richting, maar niet altijd in de goede.

 

Op weg naar de Grießkarscharte

In de Grießkarscharte aangekomen rijst daar de graat voor ons omhoog naar de Alpspitze, de laatste "Gipfel" in de Jubileumsgraat. Ik koester nog enige hoop dat we de laatste cabine gaan halen, ik weet immers nog niet hoe de afdaling van de Ferrata naar het bergstation er uit ziet. De vermoeidheid neemt langzaamaan toe, nu spreken we ons doorzettingsvermogen aan. De wil om ook deze laatste klim tot een goed einde te brengen. De lastigste passages van deze graat zijn voorzien van staalkabels, ijzeren staven  of -treden.

de graat naar de Alpspitze

 

 

 

de laatste meters tot de Alpspitze

 Als we om 17.00u op de Alpspitze aankomen en de afdaling via de ferrata naar het bergstation van de Alpspitzbahn gedeeltelijk kunnen overzien realiseren we ons dat we die laatste dalrit kunnen vergeten. Voor een kort moment genieten we van het geweldige uitzicht. Een fantastisch panorama koestert zich in de namiddag zon.

 

 

De Alpspitze

De eerste tekenen van een naderend onweer kunnen we al waarnemen. Maar misschien hebben we geluk en kunnen we het Jauchsenstation Hochalm (1705m) bereiken voor het onweer daadwerkelijk losbarst. Maar eerst wacht de ferrate op ons. Een schier eindeloze ketting van staalkabels, ijzeren stiften en treden wijst ons de weg naar beneden, een artificieel snoer van zo'n 600m hebben ze in deze bergflank gebouwd.

afdaling in de Ferrata van de Alpspitze, we zijn op dat moment de enigen

 

 

 

Als we beneden op het bergpad aankomen is het 18.20u. We lopen eerst nog naar het bergstation om te kijken of er nog iemand is en we misschien iets te drinken kunnen kopen. Helaas,alles ligt er verlaten bij. Ook de almboerderij is verlaten. En om nou een van de koeien te melken durven we niet aan. 

De smalle doorgang naar het bergstation van de Alpspitzbahn

Het luchtruim boven ons is langzamerhand helemaal dicht geslibd.  In de verte is het gerommel al te horen. Hoe lang zal het duren voordat dit alles ons bereikt? We begeven ons op weg naar het Jauchsenstation Hochalm. Het dreigende onweer komt steeds dichterbij en net voor we het Hochalm Jauchsenstation bereiken barst het in alle hevigheid los. Zo snel als we kunnen hollen we de laatste 100m naar het restaurant en kruipen onder de overhang van het dak. Ook hier is alles verlaten. In velden of wegen (bergen) geen mens te bekennen. Wel ontdekken we een kraan en kunnen we ons drinkflessen aanvullen. 

 

Helemaal doorweekt laten we, schuilend onder de overhang van het dak het noodweer uitrazen. Regen en hagel zwiept langs ons heen en bedekt terras en wegen onder een dikke laag hagel. Ook de temperatuur is razendsnel gedaald.

Als het noodweer voorbij is, het is dan inmiddels 21.00u geworden, zit er niets anders op dan verder af te dalen in richting Garmisch-Partenkirchen. Met de koplamp op vervolgen we onze weg. Ver beneden in het dal glimmen de lichtjes van Garmisch. 

 

We passeren het verlichte bergstation van de Kreuzeckbahn en lopen verder tot een splitsing waar we aan de linkerkant een almboerderij zien. Er brand licht, een deur staat open. Ik zeg tegen mijn dochter: ik zal vragen of we hier kunnen overnachten. We worden vriendelijk ontvangen door twee dames en een heer. Zij hebben deze hut (Tröglhütte 1415m) voor 14 dagen gehuurd, zo blijkt en natuurlijk kunnen we blijven overnachten. 

 

Tröglhütte

We vragen of we iets te drinken kunnen krijgen. Geen probleem maar dat kost dan wel €1.50 want dat moeten wij ook afdragen aan de verhuurder. We bestellen twee flesjes frisdrank en twee flessen bier. Aan tafel stel ik vast dat het inmiddels 22.30u is. Als we de eerste dorst gelest hebben vraagt de man of we nog iets willen eten. Hij heeft nog kip kerry en rijst over. Nou, dat aanbod nemen we graag aan en even later smullen we van een heerlijke maaltijd.

 

Een geweldig mooie tour op voorwaarde dat de weersvoorspellingen goed zijn. Overnachten op het Münchnerhaus heeft als voordeel dat je vroeg kunt vertrekken waardoor je meer tijd hebt voor het hele traject. Als je de laatste Talfahrt van de Alpspitzbahn wilt halen zul je flink moeten aanpakken om dat te halen. Zo niet, dan volgt een uren lange afdaling naar Garmisch-Partenkirchen en zullen er ook geen bussen meer rijden vanaf het Talstation.

 

Zorg voor voldoende drinken, onderweg kun je nergens water bijvullen (in de zomer tenminste). Er ligt dus ook nergens sneeuw om te smelten. Zorg er voor dat je volledig bent uitgerust met voldoende kleding voor alle weersomstandigheden.

 

Kommentare Kommentar hinzufügen

Kommentar hinzufügen»