Höhenweg von Zinal nach Saint-Luc

Voor deze wandeling werden we geïnspireerd door een tourenbericht met vele mooie foto’s, gepubliceerd door Willem. Jammer genoeg was het weer niet zo fantastisch als bij toen, bij hem, het geval was.

We ontbeten op ons dooie gemak, tot we plots een blik wierpen op het uurwerk: het was al half tien! Tijd dus om ons gereed te maken voor vertrek. We begonnen te stappen richting Zinal, met de bedoeling om te liften. Al vlug stopte een vriendelijke mevrouw. We konden meerijden en al vlug ontstond een boeiend gesprek, met ons beste Frans natuurlijk!

Eénmaal in Zinal deden we inkopen, waaronder gemarineerde kip. We keken nog even op de kaart en toen vertrokken we, met een kip in de rugzak! Het pad is, vanaf je je iets boven Zinal bevindt, erg goed aangeduid. Het begin is het lastigste, eens je de Barneuza Alpage bereikt hebt, is het pad heel gemakkelijk en nagenoeg vlak. We kunnen volop genieten van het zicht (op onder andere de ‘Keizerskroon’).

Op een bepaald moment, iets na Nava Secca, waan je je in het warme zuiden van Griekenland. Iets later kom je aan Pluto. De laatste halte van de toffe planetenwandeling, mij niet onbekend! Je kan er afdalen naar een ‘wildbeobachtungshut’. Erg verzorgd en met verrekijker (wij moesten er geen geld in steken, toeval?), hier zou je uren kunnen doorbrengen, maar wij moeten verder!

En wel langs het mooie Hotel Weisshorn. Daar pauzeren we eventjes. Het begint ondertussen te waaien, het wordt stilaan kouder… We dalen vlug verder af, het pad loopt op een bepaald moment over de skipistes. Heel tof als je alleen bent, wel opletten voor ‘losse brol’! In Saint-Luc bel ik naar Bernadet van Pension Edelweiss. We kunnen er overnachten. Met een gerust hart stappen we op de bus naar Grimentz.

Op de camping zijn wel ondertussen niet alleen. We leren er de franstalige Patrick, Caroline en Joel kennen. Deze laatste zullen we niet snel vergeten: een tof, hyperactief klein ventje dat ons elke vraag stelde die in zich opkwam, zoals: wat eten jullie, waarom hebben jullie twee rugzakken… Ik klom ondertussen eens op die toffe rots, in een ver verleden daar gebracht door de gletsjer. Er waren goede grepen en de rots was langs de éne kant niet zo hoog. Met een touw kan je ook de andere kanten beklimmen.

We werden vriendelijk uitgenodigd aan hun kampvuur. Met de losse grill konden we ons eten bereiden, de kip in gekregen aluminiumfolie gewikkeld. Zo iets lekker had ik nog nooit gegeten: rösti met kip, erwtjes en worteltjes!